Ogólna liczba: 4236
Kobiety: 2164
Mężczyźni: 2072
Ranga: 1159
forma żeńska równa formalnie męskiej: Kielar
forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Kielarowa
forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Kielarówna
inne: Kielarka
komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo. Natomiast nazwiska odmężowskie z formantem -ka znane są w języku mówionym.
Kieler, Kielor, Kolar, Koler, Kaler, Keler, Kilar
Warianty nazwiska pokazują różne stopnie polonizacji z niekonsekwentną realizacją fonemu k' w nagłosie spowodowaną brakiem fonologicznej miękkości w języku niemieckim i jej stopniowym tworzeniem na gruncie polskim
Nazwiska niemieckie w krajach niemieckojęzycznych utrwalały się od 12 wieku, choć nie były wówczas jeszcze dziedziczne. Miały początkowo charakter opisowy, wyrażając stosunki, rodzinne, pochodzenie z konkretnej miejscowości, charakterystyczne cechy wyglądu i charakteru, zawód i pełnioną funkcję. Wśród szlachty nazwisko tradycyjne utrwaliło się na początku XV wieku, w pozostałych warstwach społecznych dopiero w XVII i XVIII wieku. Dopiero od 1875 roku wprowadzono w Rzeszy Niemieckiej urzędy stanu cywilnego i nazwiska zyskały status prawny i stałą pisownię. Większość nazwisk niemieckich wywodzi się od nazw zawodów i funkcji, imion ojców lub matek, właściwości osoby, miejscowości, z której nosiciel pochodził, cech szczególnych miejsca zamieszkania. Uderzające jest, że wśród najczęstszych 100 nazwisk niemieckich blisko połowa wywodzi się z określeń zawodów i funkcji urzędowych. Do najczęściej spotykanych nazwisk niemieckich należą: Müller, Schmidt, Schneider, Fischer, Weber, Meyer. W języku polskim pojawiły się wraz z osadnikami niemieckimi najwcześniej na Śląsku, Wielkopolsce oraz południowym pasie Małopolski, począwszy od XIII-XV wieku i stopniowo ulegały polonizacji, dając w efekcie wiele wariantów. Dziś zachowują albo pisownie oryginału albo formę spolszczoną. Tak jak nazwiska polskie podlegają odmianie. W zakończeniu -er nazwisk niemieckich pozostawiamy w przypadkach zależnych samogłoskę e, z wyjątkiem Luter, Lutra, Wagner, Wagnera i podobnych. W wypadku nazwisk niemieckich o zakończeniu -el usuwamy –e- w przypadkach zależnych, np: Diesel, Diesla. Nazwiska niemieckie zakończone na -e, -i odmieniają się jak przymiotniki, np. Boehme, Boehmego, Zwingli, Zwingliego. Nazwiska niemieckie zakończone na -au odmieniają się jak rzeczowniki męskie (np. admirał); w miejscowniku nie odmieniają się, np. Lenau, Lenaua, Lenauowi, z Lenauem, o Lenau. Nazwiska niemieckie zakończone na -th otrzymują końcówki polskie, np. Roth, Rotha, Rothowi, z Rothem, o Rocie.