PANASIUK

forma żeńska równa formalnie męskiej: Panasiuk

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Panasiukowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Panasiakówna

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo.

• Sachar Panasiuk 1716 NBrań 318
• Panasiuk 1734 AntrP III 344
• Panasiukowa//Panaszukowa 1741 AntrP III 344
• Panasiukówna//Panaszukówna 1741 AntrP III 344
• Panasiuk XX RymNPol I 11

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Panasi-uk, od n. os. Panas, zob. Panas

• derywowane
• z sufiksem
  Panasi-uk; suf. -uk, pochodzenia wschodniosłowiańskiego, w funkcji patronimicznej (odojcowskiej)

Panaszuk

Wariant odwołujący się do obocznej formy podstawowego imienia (Panasz jest potwierdzony tylko historycznie)

• USA / liczba wystąpień: 135 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk/
• Niemcy / liczba wystąpień: 48 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Belgia / liczba wystąpień: 24 / źródło: www.familienaam.be
• Norwegia / liczba wystąpień: 23 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Hiszpania / liczba wystąpień: 18 / źródło: http://www.ine.es/apellidos/formGeneral.do?vista=4
• Szwecja / liczba wystąpień: 14 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Panasiuk
• Australia / liczba wystąpień: 12 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk/
• Słowacja / liczba wystąpień: 3 / źródło: http://slovniky.juls.savba.sk
• Francja / liczba wystąpień: 3 / źródło: http://www.geopatronyme.com/cgi-bin/carte/nomcarte.cgi?nom

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia.

• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 1999/ tom: I
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III
• P. Złotkowski, Antroponimia historyczna mieszczan i chłopów Brańska i okolic w ujęciu statycznym i dynamicznym / rok: 2017