MITURA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Mitura

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Miturzyna

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Miturzanka

komentarz: Formant -yna tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Mitura RymNPol II 107
• Mittura (de Oldrzychowice) 1577 AntrP III 89
• Jacobus Nicolai Mitura de Wzdoł, dioecesis Cracoviensis 1600 AntrP III 89
• Rugi ... Wojciech Mitura, Jan Mitura 1676 AntrP III 89

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Mit-ura, od n. os. Mit, Mita, zob. Mita

• derywowane
• z sufiksem
  Mit-ura; rzadki suf. -ura w znaczeniu augmentatywnym (por. Stachura, Szczepura)

• Czechy / liczba wystąpień: 162 / źródło: http://www.kdejsme.cz/
• Słowacja / liczba wystąpień: 114 / źródło: http://slovniky.korpus.sk
• Francja / liczba wystąpień: 104 / źródło: http://www.journaldesfemmes.com/nom-de-famille
• Niemcy / liczba wystąpień: 32 / źródło: http://legacy stoepel.net/en/Default.aspx
• Hiszpania / liczba wystąpień: 12 / źródło: http://www.ine.es/
• Szwajcaria / liczba wystąpień: 8 / źródło: http://www.verwandt.ch
• Austria / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.verwandt.at
• Norwegia / liczba wystąpień: 5 / źródło: https://www.ssb.no/
• Włochy / liczba wystąpień: 3 / źródło: http://www.gens.info/italia/it/turismo
• Szwecja / liczba wystąpień: 3 / źródło: http://www.scb.se/Pages/NameSearch
• Belgia / liczba wystąpień: 1 / źródło: www.familienaam.be

Nazwisko pochodzenia wschodniego, ponad połowa osób, je noszących, zamieszkuje na Lubelszczyźnie (Lubartów, Lublin, Radzyń Podlaski, Biała Podlaska). Imię Dymitr, związane z tradycją prawosławną, rzadko było używane w centralnej Polsce, często natomiast na Kresach. Nazwisko rzadko występuje za granicą, wyjątkiem są Czechy (okolice Ostrawy) i Słowacja (Spisz), czyli rejony graniczące z Polską.

• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 1999/ tom: II
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III