PIKUŁA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Pikuła

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Pikulina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Pikulanka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Pikuła // Pikula 1564, XVII, XVIII AntrP III 368
• Laboriosorum Constantini Pikuła 1752 NBrań 326
• Michael Pikuła 1761 NZłot II 106

• od wyrazu pospolitego
  • przezwiskowe
    Pik-uła, od czas. pikać 'oddawać mocz' Sstp, 'popiskiwać; drżeć' SXVI , lub Pikuła, od ap. pikuła 'moneta o wartości pół centa; drobnostka'

• derywowane
• z sufiksem
  Pik-uła
• niederywowane
lub Pikuła

Pikula (zob.)

• Słowacja / liczba wystąpień: 93 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk/?w=pikula&s=exact&c=C2db&cs=&d=priezviska#
• Czechy / liczba wystąpień: 79 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Pikula/hustota/
• Niemcy / liczba wystąpień: 24 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Norwegia / liczba wystąpień: 12 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Szwecja / liczba wystąpień: 10 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Pikula

Poza granicami Polski także w formie adaptacji graficznej Pikulla (z dość regularnym oddaniem –ł- jako –ll-), Pikula.

• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III
• P. Złotkowski, Antroponimia historyczna mieszczan i chłopów Brańska i okolic w ujęciu statycznym i dynamicznym / rok: 2017
• L. B. Sudakiewicz, Słownik nawisk mieszkańców Ziemi Złotowskiej / rok: 2012/ tom: II