DYLA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Dyla

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Dylina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Dylanka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Dyla 1566, XVIII AntrP I 407
• Dylina 1789 AntrP I 407
• Paul Dylla, szewc 1861 NOpol 133
• Veronika Dÿlla 1886 NOles 38

• od wyrazu pospolitego
  • przezwiskowe
    Dyla, od gw. ap. dyla 'gruba deska' SGP
• od nazwy własnej
  • odimienne
    lub Dyl-a, od n. os. Dyl (zob.)

• derywowane
• z końcówką fleksyjną w funkcji formantu
  Dyl-a < n. os. Dyl
• niederywowane
lub Dyla < gw. ap. dyla

Dylla

Wariant graficzny z podwojeniem -l-

• Niemcy / liczba wystąpień: 112 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Włochy / liczba wystąpień: 4 / źródło: http://www.gens.info/italia/it/turismo-viaggi-e-tradizioni-italia?t=cognomi&cognome=Dyla&x=0&y=0#.XLLx9djgrIU
• Holandia / liczba wystąpień: 4 / źródło: https://www.cbgfamilienamen.nl/nfb/detail_naam.php?gba_lcnaam=dyla&gba_naam=Dyla&nfd_naam=&operator=eq&taal=
• Szwecja / liczba wystąpień: 2 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Dyla

• D. Lech, Nazwy osobowe dziewiętnastowiecznych mieszkańców Opola / rok: 2004
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2007/ tom: I