PĘKALA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Pękala

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Pękalina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Pękalanka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Pękala // Pękała, Penkala 1503, XVII, XVIII AntrP III 356
• Anna Pękalanka 1666 NOles 96
• Agnes Penkalla 1728 NOles 96
• Penkala 1838, 1867 GórPow 171

• od wyrazu pospolitego
  • przezwiskowe
    Pęk-ala, od czas. pękać, pękać się 'przestawać być całym, rozpadać się' Sstp, lub Pękala, od gw. ap. pękal, pękala 'człowiek otyły' MSGP

• derywowane
• z sufiksem
  Pęk-ala

Penkala (zob.), Penkalla, Pękalla

Penkala, Penkalla - warianty oddające graficznie wymowę samogłoski nosowej ę przed spółgłoską k, Pękalla - odmianka z geminatą -ll-

• Niemcy / liczba wystąpień: 168 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Słowacja / liczba wystąpień: 69 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk
• Czechy / liczba wystąpień: 66 / źródło: https://www.kdejsme.cz
• Norwegia / liczba wystąpień: 35 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Szwecja / liczba wystąpień: 12 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Pekala

Poza granicami Polski w formie adaptacji graficznej Pekala (bez znaku diakrytycznego), Penkala (oddanie wymowy nazwiska).

• H. Górnowicz, Słownik nazwisk mieszkańców Powiśla Gdańskiego / rok: 1992
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III