Ogólna liczba: 4723
Kobiety: 2373
Mężczyźni: 2350
Ranga: 1007
forma żeńska równa formalnie męskiej: Bień
forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Bieniowa
forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Bieniówna
komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo.
Benne, Bien, Zbień
Postać Benne, spotykana m.in. na Kaszubach, zniemczona przez dodanie wygłosowego -e i podwojenie -n-, Bien - wariant graficzny nazwiska, Zbień - forma z wtórnym Z-
Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia. Nie wszystkie zapisy nazwiska w innych krajach w formie Bien muszą być adaptacjami polskiej nazwy osobowej. Mogą to być formy patronimiczne lub mogą się wiązać z nazwami miejscowości. Nazwiska polskie adaptowane do innych języków w pierwszym rzędzie w procesie przystosowania pozbawiane były polskich znaków diakrytycznych.