BOROŃ

Ogólna liczba: 4744

Kobiety: 2381

Mężczyźni: 2363

Ranga: 998

Województwa
  1. MAŁOPOLSKIE / 1253
  2. PODKARPACKIE / 781
  3. ŚLĄSKIE / 742
  4. ŚWIĘTOKRZYSKIE / 430
  5. DOLNOŚLĄSKIE / 371
  6. MAZOWIECKIE / 194
  7. WIELKOPOLSKIE / 179
  8. ŁÓDZKIE / 177
  9. POMORSKIE / 107
  10. ZACHODNIOPOMORSKIE / 103
  11. OPOLSKIE / 86
  12. KUJAWSKO-POMORSKIE / 84
  13. LUBELSKIE / 79
  14. PODLASKIE / 62
  15. LUBUSKIE / 54
  16. WARMIŃSKO-MAZURSKIE / 42
Powiaty:
  1. KRAKOWSKI / 521
  2. KRAKÓW / 352
  3. BRZOZOWSKI / 175
  4. M.ST.WARSZAWA / 98
  5. STRZYŻOWSKI / 96
  6. WROCŁAW / 88
  7. SOSNOWIEC / 86
  8. CHRZANOWSKI / 82
  9. BUSKI / 78
  10. STASZOWSKI / 73
  11. DĘBICKI / 72
  12. MYSZKOWSKI / 72
  13. MIELECKI / 66
  14. KOLBUSZOWSKI / 63
  15. KIELECKI / 63
  16. OSTROWIECKI / 62
Gminy:
  1. M. KRAKÓW / 352
  2. SKAŁA / 221
  3. BRZOZÓW / 94
  4. CZERNICHÓW / 92
  5. SKAWINA / 87
  6. M. SOSNOWIEC / 86
  7. FRYSZTAK / 83
  8. LISZKI / 69
  9. JASIENICA ROSIELNA / 69
  10. M. KIELCE / 62
  11. M. PIEKARY ŚLĄSKIE / 52
  12. MIELEC / 52
  13. M. DĄBROWA GÓRNICZA / 50
  14. STASZÓW / 49
  15. NIWISKA / 44
  16. M. KATOWICE / 41

forma żeńska równa formalnie męskiej: Boroń

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Boroniowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Boroniówna, Boronianka

inne: Boronionka (forma gwarowa)

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo. Natomiast nazwiska odojcowskie z formantami -anka, -onka znane są w języku mówionym.

  • Boroń 1592, XVII, XVIII AntrP I 245
  • Boroń 1682 RymNPol I 48
  • Joannes Boroń 1837 GóSan 136
  • Boronianka, Boronionka XVII RoNŚ I 75
  • Boroń, Boron XX RoNŚ I 75

  • od nazwy własnej
    • odimienne
      Bor-oń, od n. os. Bor, skrócenie od starop. nazw złożonych z Borzy- w pierwszej części, lub -bor w drugiej części (: prasłow. *borti (sę), boriti (sę) 'zmagać się, walczyć', ap. *borь 'walka'), NAp.

  • derywowane
    • z sufiksem
      Bor-oń; suf. -oń o nacechowaniu ekspresywnym

Boron

Nazwisko Boron z obocznym suf. -on

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia. Poza granicami Polski w formie Boron (bez znaku diakrytycznego), Borron.

  • K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 1999/ tom: I
  • H. Górny, Nazwiska mieszkańców wybranych miejscowości dawnej ziemi sanockiej w świetle interferencji etniczno-językowej (XV-XIX w.) / rok: 2004
  • S. Rospond, Słownik nazwisk śląskich / rok: 1967/ tom: I