JANKA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Janka

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Janczyna

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Janczanka

komentarz: Formant -yna tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Janka 1637 AntrP II 109
• Mathias Janka Opilione 1775 NZłot I 207
• kołodzi Janka 1805 NZłot I 207

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Jan-ka masc., od n. os. Jan, a to od im. biblijnego pochodzenia hebrajskiego Jan (: hebr. Jeho-chanan 'Jahwe jest łaskawy' ), łac. Ioannes, Iohannes, wschodniosłow. Ioan, Iwan, ICh .

• derywowane
• z sufiksem
  Jan-ka

• Niemcy / liczba wystąpień: 1168 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Czechy / liczba wystąpień: 113 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Janka/hustota/
• Słowacja / liczba wystąpień: 12 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk/?w=janka&s=exact&c=n43c&d=priezviska#
• Norwegia / liczba wystąpień: 7 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Szwecja / liczba wystąpień: 6 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Janka

Poza granicami Polski także w formie adaptacji graficznej Jahnka (z wstawnym -h-).

• por. ISD: Janek

• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2009/ tom: II
• L. B. Sudakiewicz, Słownik nazwisk mieszkańców Ziemi Złotowskiej / rok: 2011/ tom: I