JANOTA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Janota

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Janocina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Janocianka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Iohannes Iohannis Ianotha de Opol, clericus Wratislauiensis dyocesis 1408 SSNO II 422
• Janota 1500, XVIII AntrP II 110

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Jan-ota, od n. os. Jan, a to od im. biblijnego pochodzenia hebrajskiego Jan (: hebr. Jeho-chanan 'Jahwe jest łaskawy' ), łac. Ioannes, Iohannes, wschodniosłow. Ioan, Iwan, ICh .

• derywowane
• z sufiksem
  Jan-ota

Janotta

Wariant z podwojonym -t- w śródgłosie

• Niemcy / liczba wystąpień: 1240 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Czechy / liczba wystąpień: 869 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Janota/hustota/
• Słowacja / liczba wystąpień: 186 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk/?w=janota&s=exact&c=Y814&d=priezviska#
• Norwegia / liczba wystąpień: 5 / źródło: https://www.ssb.no/en/befolkning/statistikker/navn
• Szwecja / liczba wystąpień: 4 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Janota

Poza granicami Polski także w formie adaptacji graficznej Janotta.

• DFD: Janota
• DFD: Janotta
• ISD: Janota

• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2009/ tom: II
• Słownik staropolskich nazw osobowych / rok: 1968/ tom: II