LUBA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Luba

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Lubina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Lubianka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Łuba // Luba 1501, XVII, XVIII AntrP II 389
• Paul Luba 1904 GórPow 135

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Lub-a, skrócenie od pierwszego członu starop. imion złożonych, takich jak Lubo-mir, Lubo-gost ( : przym. luby 'miły, przyjemny, drogi; rozkoszny' Sstp, SXVI)
  • od nazw herbowych
    lub Luba, od n. her. Luba , por. NHer

• derywowane
• z końcówką fleksyjną w funkcji formantu
  Lub-a
• niederywowane
lub Luba

Lubba

Wariant graficzny (5 poświadczeń w woj. warmińsko-mazurskim)

• Niemcy / liczba wystąpień: 256 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Słowacja / liczba wystąpień: 83 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk/?w=Luba&s=exact&c=W713&cs=&d=priezviska#
• Szwecja / liczba wystąpień: 9 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Luba
• Czechy / liczba wystąpień: 7 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Luba/hustota/

Poza granicami Polski także w formie adaptacji graficznej Lubba.

• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2009/ tom: II
• H. Górnowicz, Słownik nazwisk mieszkańców Powiśla Gdańskiego / rok: 1992