MISZCZAK

forma żeńska równa formalnie męskiej: Miszczak

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Miszczakowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Miszczakówna

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo.

• Miszczak, Myszczak RymNPol II 105
• Miszczak//Myszczak 1674, XVIII AntrP III 88

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Miszcz-ak, od n. os. Misz-ek, zob. Misz, lub od n. os. Miszcz (: gw. postać ap. mistrz Sstp)

• derywowane
• z sufiksem
  Miszcz-ak < n. os. Miszek (może też Miszcz) lub Misz-czak < n. os. Misz, Misza; suf. -'ak (rozszerzony -czak) w funkcji patronimicznej na określenie relacji ojciec-syn

Myszczak, Miszczok

Myszczak - wariant, związany z obocznością fonetyczną w nazwie osobowej (Miszko, Myszko), występuje w Polsce północno-zachodniej, Miszczok - odmianka regionalna (śląska)

• Niemcy / liczba wystąpień: 40 / źródło: http://legacy stoepel.net/en/Default.aspx
• Francja / liczba wystąpień: 24 / źródło: http://www.geopatronyme.com/cgi-bin/carte/nomcarte.cgi?nom
• Hiszpania / liczba wystąpień: 11 / źródło: http://www.ine.es/apellidos/formGeneral.do?vista=4
• Norwegia / liczba wystąpień: 9 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Słowacja / liczba wystąpień: 8 / źródło: http://slovniky.juls.savba.sk
• Holandia / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.cbgfamilienamen.nl
• Szwajcaria / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.verwandt.ch/
• Belgia / liczba wystąpień: 3 / źródło: www.familienaam.be
• Szwecja / liczba wystąpień: 1 / źródło: http://www.scb.se/Pages/NameSearch____259432.aspx

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia.

• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III
• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 2001/ tom: II